Homerik İlahiler [4]

Share the article 👇

Homerik İlahiler, eski Yunan şairi Homeros’a atfedilen bir dizi şiirden oluşur, ancak çoğu bilim insanı bu ilahilerin Homeros’tan çok sonraki dönemlerde, MÖ 7. ile 5. yüzyıllar arasında yazıldığına inanmaktadır. “Homerik” sıfatı, bu eserlerin dilinin ve stilinin Homeros’un “İlyada” ve “Odysseia” adlı destansı eserlerine benzer olmasından dolayı kullanılmaktadır.

İlahiler, çeşitli Yunan tanrılarına ve tanrıçalarına övgüler içerir. Her biri farklı bir tanrıya adanmıştır ve bu tanrının doğumu, maceraları veya özellikle önemli olan bir özelliği hakkında bilgi verir. İlahilerin her biri, bir tanrıya hitap eden kısa bir övgü ya da dua ile başlar ve bu, ilahinin ismini belirler.

Homerik İlahiler 4: Hermes’e

[1] İlham perisi, Zeus ile Maia‘nın oğlu Hermes‘in şarkısını söyle, sürüleri bol olan Kyllene ve Arkadya’nın efendisi, Maia’nın doğurduğu ölümsüzlere şans getiren haberci, Zeus’a aşık olduğu zaman güzel elbiseli su perisi, utangaç bir tanrıçaydı, çünkü kutsanmış tanrıların arkadaşlığından kaçınır ve derin, gölgeli bir mağarada yaşardı. Kronos’un oğlu orada, ölümsüz tanrılar ve ölümlü insanlar tarafından görülmeden, gecenin köründe, tatlı uyku beyaz kollu Hera’yı sımsıkı sarmışken, güzel elbiseli periyle yatardı. Ve yüce Zeus’un amacı göklerde kararlaştırıldığında, o teslim oldu ve dikkate değer bir şey gerçekleşti. Çünkü o zaman bir oğul doğurdu, çok değişken, tatlı kurnaz, bir soyguncu, bir sığır sürücüsü, bir rüya getirici, geceleri bir gözcü, kapılardaki bir hırsız, yakında ölümsüz tanrılar arasında harika eylemler gösterecek biri. Gün doğarken doğdu, gün ortasında lir çaldı ve akşam saatlerinde uzaklarda avlanan Apollon’un sığırlarını ayın dördüncü günü çaldı; çünkü o gün kraliçe Maia onu doğurdu. Annesinin göksel rahminden fırlar fırlamaz, kutsal beşiğinde uzun süre yatmadı, hemen ayağa fırladı ve Apollon’un öküzlerini aramaya koyuldu. Lakin yüksek tavanlı mağaranın eşiğine adımını attığında, orada bir kaplumbağa buldu ve sonsuz bir zevk aldı. Çünkü kaplumbağaya ilk defa şarkı söyleten Hermes’ti. Yaratık, evin önündeki zengin otlarla beslendiği ve paytak paytak yürüdüğü avlu kapısında onun yoluna çıktı.

[28] Bunu görünce Zeus’un şans getiren oğlu güldü ve şöyle dedi: “Çok yakında benim için büyük bir şans alameti! Bunu küçümsemiyorum. Selam sana, şölenin yoldaşı, güzel biçimli, dansta ses çıkartan! Sevinçle karşılıyorum seni! Nereden buldun bu süslü püslü kabuğu, dağlarda yaşayan bir kaplumbağadan mı? Seni yanıma alıp taşıyacağım: Bana yardım edeceksin ve ben de seni utandırmayacağım, ama her şeyden önce bana yarar sağlamalısın. Evde olman daha iyi: dışarıda zarar görebilirsin. Yaşarsan, kötü büyülere karşı bir tılsım olursun; ama ölürsen, o zaman en tatlı şarkıyı söylersin.”

[39] Böyle konuştuktan sonra kaplumbağayı iki eline aldı ve sevimli oyuncağını taşıyarak eve geri döndü. Sonra kollarını bacaklarını kesti ve gri demirden bir kepçeyle dağ kaplumbağasının iliğini çıkardı. İnsanın peşini bırakmayan kaygılar karşısında yüreğinden geçen hızlı bir düşünce ya da gözlerinden fırlayan parlak bakışlar gibi, görkemli Hermes de hem düşünceyi hem de eylemi aynı anda planladı. Kamış saplarını ölçüye göre kesip sabitledi, uçlarını kaplumbağanın sırtından ve kabuğundan geçirdi ve sonra becerisiyle öküz derisini her tarafına gerdi. Ayrıca boynuzları taktı ve ikisinin üzerine bir çapraz parça yerleştirdi ve koyun bağırsağından yedi ip gerdi. Bunu yaptıktan sonra, güzel şeyi tutarken her bir tele sırayla vurarak denedi. Eliyle dokunduğunda harika bir ses çıkarıyordu; ve Tanrı onu denerken, gençlerin şenliklerde alay ettikleri gibi, rastgele tatlı parçalar söyledi. Kronos’un oğlu Zeus’u ve zarif Maia’yı, daha önce aşk yoldaşlığında yaptıkları sohbetleri, kendi doğuşunun tüm görkemli hikayesini anlatarak söyledi. Su perisinin hizmetçilerini, parlak evini, evin dört bir yanındaki üçayakları ve bol kazanları da övdü.

[62] Ama bütün bunları söylerken, yüreği başka şeylerle meşguldü. İçi boş liri alıp kutsal beşiğine koydu ve güzel kokulu salondan bir gözetleme yerine geçti, kalbinde hile yapmayı düşünüyordu – karanlık gece vakti düzenbaz insanların peşinden koştuğu gibi işler; çünkü etin tadına bakmayı arzuluyordu.

[68] Hermes, kutsanmış tanrıların kutsal sığırlarının otlaklarının olduğu ve güzel, biçilmemiş çayırlarda otladıkları Pieria’nın gölgeli dağlarına doğru aceleyle vardığında, Güneş atları ve arabasıyla Okyanus’a doğru yeryüzünün altına alçalıyordu. Maia’nın Oğlu, Argos’un keskin gözlü katili, sürünün içinden elli tane gürültücü sığırı ayırdı ve toynak izlerini bir başka tarafa çevirerek onları kumlu bir yere doğru sürüp götürdü. Üstelik kurnazca bir hile düşündü ve toynaklarının izlerini tersine çevirerek öndekini arkaya, arkadakini öne çıkardı, kendisi de öteki yoldan yürüdü. Sonra denizin kumları üzerinde hasırdan sandaletler ördü, hiç düşünülmemiş, hayal edilmemiş harika şeylerdi bunlar; çünkü ılgın ve mersin dallarını birbirine karıştırıp taze, genç odunlarından bir kucak dolusu birbirine bağladı ve yapraklarıyla birlikte hepsini hafif sandaletler gibi ayaklarının altına sıkıca tutturdu. Argos’un şanlı Avcısı Pieria’da yola çıkmaya hazırlanırken çalı çırpı toplamış, uzun bir yolculuk için acele eden biri gibi nöbet tutmuştu.

[87] Ama çiçek açmış bağını süren yaşlı bir adam, çimenli Onchestus’tan ovaya doğru aceleyle inerken onu gördü. Bunun üzerine Maia’nın Oğlu söze başladı ve ona şöyle dedi: “Yaşlı adam, eğik omuzlarla bağlarını eşeliyorsun, eğer bana itaat edersen ve gördüğünü görmemeyi, duyduğunu duymamayı ve kendine ait hiçbir şey zarar görmediği sürece sessiz kalmayı kesinlikle unutmazsan, tüm bunlar meyve verdiğinde kesinlikle çok şarabın olacak.”

[94] Bu kadarını söyledikten sonra, güçlü sığırları hızla ilerletti: birçok gölgeli dağdan, yankılanan geçitlerden ve çiçekli düzlüklerden geçerek görkemli Hermes onları sürdü. Ve şimdi onun karanlık müttefiki olan ilahi gece büyük ölçüde bitmişti ve insanları işe koyan şafak hızla yaklaşıyordu, Megamedes’in oğlu efendi Pallas’ın kızı parlak Selene (Ay), Zeus’un güçlü oğlu, Phoebus Apollo’nun geniş kaşlı sığırlarını Alpheos nehrine sürdüğünde, nöbet yerine yeni tırmanmıştı. Ve yorulmadan yüksek çatılı çiftliklere ve soylu çayırın önündeki su yalaklarına geldi. Yüksek sesle böğüren sığırları yemle iyice besledikten ve onları çayıra sürdükten sonra, lotus çiğneyerek ateş sanatını keşfetmeye başladı. Sağlam bir defne dalı seçti ve elinde sıkıca tuttuğu bıçakla ((eksik)) . . . onu kesti: ve sıcak duman yükseldi. Çünkü ateş çubuklarını ve ateşi ilk icat eden Hermes’ti. Sonra birçok kuru çubuk aldı ve onları batık bir çukura kalın ve bol miktarda yığdı: alevler parlamaya başladı ve şiddetli yanan ateşin parıltısını uzaklara yaydı.

[115] Ve görkemli Hephaistos’un gücü ateşi tutuşturmaya başlarken, iki alçak boynuzlu ineği ateşin yakınına sürükledi; çünkü yanında büyük bir güç vardı. İkisini de soluk soluğa sırt üstü yere attı, yan yatırıp boyunlarını eğdi ve can damarlarını kesti. Sonra bir görevden diğerine geçti: önce besili, yağlı eti parçaladı, tahta şişlere geçirdi, kızarmış eti, değerli bağırsağı ve koyu kanla dolu göbeği hep beraber parçaladı. Onları yere serip, derilerini de sarp bir kayanın üzerine yaydı: ve böylece tüm bu olanlardan çok çok uzun bir zaman sonra bile hala oradalar ve sürekli orada duruyorlar. Daha sonra iyi kalpli Hermes hazırladığı yağlı etleri sürükleyip düz, yassı bir taşın üzerine koydu ve onları kurayla on iki porsiyona bölerek her bir porsiyonu tamamen kutsal kıldı. Sonra görkemli Hermes kurban etini arzuladı, çünkü tatlı tadı onu yormuştu, tanrı olmasına rağmen; yine de gururlu yüreği, çok istemesine karşın eti yemeye ikna olmadı. Ama yağı ve tüm eti yüksek çatılı ambarın içine koydu, onları gencecik hırsızlığının bir simgesi olarak yükseğe yerleştirdi. Sonra kuru çalı çırpı toplayıp bütün toynakları ve başları ateşte yok etti.

[138] Ve tanrı her şeyi usulüne uygun olarak bitirdiğinde, sandaletlerini derin akıntılı Alpheos’a atıp közleri söndürdü, siyah külleri kumla örttü ve Selene’nin yumuşak ışığı parlarken geceyi böyle geçirdi. Sonra tanrı şafak vakti doğruca Kyllene’nin parlak tepelerine geri döndü ve uzun yolculukta ne kutsanmış tanrılardan ne de ölümlü insanlardan hiç kimse onunla karşılaşmadı hatta köpekler bile havlamadı. Ve şans getiren Hermes, Zeus’un oğlu, sonbahar esintisi gibi, hatta sis gibi, salonun anahtar deliğinin içinden geçti: mağaranın içinde ilerledi ve sessizce yürüyerek ve zeminde gürültü yapmadan geniş iç odaya ulaştı. Sonra görkemli Hermes aceleyle beşiğine gitti, kundağını zayıf bir bebekmiş gibi omuzlarına sardı ve dizlerinin etrafındaki örtü ile oynamaya başladı; ancak sol elinde tatlı lirini tuttu.

[155] Ama tanrı, annesi tanrıça tarafından görmezden gelinmedi; tanrıça ona şöyle dedi “Nasıl şimdi, seni haydut! Gece vakti nereden geliyorsun, utanmazlığı bir giysi gibi giyen sen? Ve şimdi inanıyorum ki Leto’nun oğlu yakında seni kaburgalarına kopmaz ipler bağlayarak kapıların dışına çıkaracak, yoksa derelerde soygunculuk yaparak haydutça bir hayat yaşayacaksın. Git o zaman; baban seni ölümlü insanlar ve ölümsüz tanrılar için büyük bir endişe kaynağı haline getirdi.”

[162] Bunun üzerine Hermes ona kurnazca sözlerle karşılık verdi: “Anne, neden beni yüreği suçlama sözcükleri bilmeyen güçsüz bir çocuk ya da annesinin azarlamasından korkan ürkek bir bebek gibi korkutmaya çalışıyorsun? Hayır, ama en iyi plan neyse onu deneyeceğim ve böylece kendimi ve seni sürekli doyuracağım. Senin istediğin gibi burada, adaklar ve dualarla beslenmeyen tüm tanrılar içinde yalnız kalmaktan memnun olmayacağız. Her zaman kasvetli bir mağarada oturmaktansa, ölümsüz tanrılarla sürekli dostluk içinde, zengin, varlıklı ve tahıl öykülerinin tadını çıkararak yaşamak daha iyidir: ve onura gelince, ben de Apollon’un yaptığı ayine katılacağım. Eğer babam bunu bana vermezse, soyguncuların prensi olmaya çalışacağım ki bunu yapabilirim. Ve eğer Leto’nun en görkemli oğlu beni ararsa, sanırım onun başına başka ve daha büyük bir kayıp gelecek. Çünkü Pytho’ya gidip onun büyük evine gireceğim ve oradan görkemli üçayaklar, kazanlar, altın, bol miktarda parlak demir ve çok sayıda giysi yağmalayacağım; eğer dilerseniz bunları görebilirsiniz.”

[182] Böyle konuştular birlikte, Zeus’un aegis’i elinde tutan oğlu ve Maia hanımefendi. Erken doğan Eros, Okyanus’un derinliklerinden yükseliyor, insanlara ışık getiriyordu, Apollon da yol alıyordu, Onchestus’a, güzel koruluğa ve Dünya’nın yüksek sesle kükreyen Sahibinin kutsal yerine geldi. Orada, avlu çitinden patika yol boyunca hayvanını otlatan yaşlı bir adam buldu ve Leto’nun yüce Oğlu söze başladı ve ona şöyle dedi “Yaşlı adam, çimenli Onchestus’un otçusu, Pieria’dan buraya sürümden sığır, hepsi de kıvrık boynuzlu inek aramaya geldim. Siyah boğa diğerlerinden uzakta tek başına otluyordu, vahşi bakışlı tazılar ise inekleri takip ediyordu, dördü birden, hepsi de insan gibiydi. Bunlar, köpekler ve boğa geride kaldı – ki bu büyük bir mucize; ama inekler yumuşak çayırdan, güneş henüz batarken otlaktan uzaklaştı. Şimdi söyle bana, uzun zaman önce doğmuş yaşlı adam: o ineklerin arkasından geçen birini gördün mü?”

[201] Bunun üzerine yaşlı adam ona cevap verdi ve şöyle dedi: “Oğlum, insanın gözlerinin gördüğü her şeyi anlatması zordur; çünkü bu yoldan pek çok yolcu geçer, kimi kötülüğe, kimi iyiliğe yönelmiştir: her birini tanımak zordur. Yine de, gün boyu güneş batana kadar bağımı kazıyordum ve düşündüm ki, iyi efendim, ama kesin olarak bilmiyorum, uzun boynuzlu sığırları takip eden bir çocuk fark ettim – çocuk her kimse, elinde bir asa olan ve bir yandan diğer yana yürüyen bir bebek: onları geriye doğru sürüyordu, başları ona doğru bakıyordu.”

[212] Yaşlı adam böyle dedi. Apollon bu haberi duyunca yoluna daha da hızlı devam etti ve az sonra uzun kanatlı bir kuş görünce, bu alametten hırsızın Kronos oğlu Zeus’un çocuğu olduğunu hemen anladı. Böylece Zeus’un oğlu efendi Apollon, öküzlerini aramak için güzel Pylos’a doğru aceleyle ilerledi ve geniş omuzlarını kara bir bulutla kaplattı. Ama Uzak Atıcı izleri fark edince bağırdı: “Ah, ah! Gözlerimin gördüğü gerçekten büyük bir mucize! Bunlar gerçekten de düz boynuzlu öküzlerin izleri, ama çiçekli çayıra doğru geriye dönmüşler. Ama diğerleri ne bir erkeğin, ne bir kadının, ne gri kurtların, ne ayıların, ne aslanların ayak izleri, ne de kaba saba bir Sentor’un izleri olduğunu düşünüyorum – hızlı ayaklarıyla böylesine korkunç ayak izleri bırakan her kimse artık; ama yolun bu tarafındakiler harika, bu tarafındakiler daha da harika.”

[227] Zeus’un oğlu Apollon böyle dedikten sonra aceleyle yola koyuldu ve ormanlarla kaplı Kyllene dağına ve ilahi perinin Kronos’un oğlu Zeus’un oğlunu doğurduğu kayadaki derin gölgeli mağaraya geldi. Güzel tepenin üzerine tatlı bir koku yayılmıştı ve birçok ince tüylü koyun otların üzerinde otluyordu. Sonra uzaklara nişan alan Apollon’un kendisi aceleyle taş eşikten geçip karanlık mağaraya girdi.

[235] Zeus ile Maia’nın Oğlu, Apollon’u sığırları yüzünden öfke içinde görünce, güzel kokulu kundağına sarıldı; ağaç kütüklerinden oluşan közlerin üzerini odun külleri nasıl örterse, Hermes de Uzak Atıcı’yı görünce öyle sarındı. Yeni doğmuş bir çocuğun tatlı uykuya dalmak istemesi gibi, başını, ellerini ve ayaklarını küçük bir alana sıkıştırdı, ama aslında tamamen uyanıktı ve lirini koltuğunun altında tutuyordu. Leto’nun Oğlu farkındaydı ama güzel dağ perisini ve küçük bir çocuk olsa da ustaca örtünmüş sevgili oğlunu fark etmedi. Büyük evin her köşesine baktı ve parlak bir anahtar alıp nektar ve güzel ambrosia dolu üç dolabı açtı. İçlerinde pek çok altın ve gümüş saklıydı; perinin kimi mor, kimi gümüşi beyaz pek çok giysisi vardı, tıpkı kutsanmış tanrıların kutsal evlerinde saklandığı gibi.

[252] Leto’nun oğlu büyük evin kuytularını araştırdıktan sonra, görkemli Hermes’le konuştu: “Beşikte yatan çocuk, acele et ve bana sığırlarımın nerede olduğunu söyle, yoksa ikimiz yakında öfkeyle birbirimize düşeceğiz. Çünkü seni alıp tozlu Tartaros’a , korkunç umutsuz karanlığa atacağım ve ne annen ne de baban seni kurtaracak ya da tekrar ışığa kavuşturacaksın, bilakis toprağın altında dolaşacak ve küçük insanların lideri olacaksın.”

[260] Bunun üzerine Hermes ona kurnazca sözlerle karşılık verdi: “Leto’nun oğlu, bu söylediklerin ne kadar ağır sözler? Buraya sığır aramaya mı geldin? Ben onları görmedim: Onları duymadım, kimse bana onlardan söz etmedi. Onlardan ne haber verebilirim, ne de haber verdiğim için ödül kazanabilirim. Ben bir sığır çobanı, yiğit bir insan mıyım? Bu bana göre bir iş değil; ben başka şeylere önem veririm: Uyumak, annemin memesinden süt içmek, omuzlarıma sarılmak ve ılık banyo yapmak istiyorum. Bu tartışmanın nedenini kimse duymasın; çünkü ölümsüz tanrılar arasında yeni doğmuş bir çocuğun tarladaki sığırlarla birlikte evinin önünden geçmesi gerçekten büyük bir mucize olurdu: burada abartılı konuşuyorsun. Ben dün doğdum, ayaklarım yumuşak ve altımdaki toprak engebeli; yine de, eğer öyle olmasını istiyorsanız, babamın başı üzerine büyük bir yemin edeceğim ve ne kendim suçluyum ne de ineklerinizi çalan başka birini gördüm -artık inek ne demekse; çünkü onları sadece kulaktan dolma biliyorum.”

[278] Öyle dedi Hermes, gözlerinden hızlı bakışlar fırlatarak; kaşlarını kaldırıp bir o yana bir bu yana bakıyor, uzun uzun ıslık çalıyor ve Apollon’un hikâyesini boş bir masal dinler gibi dinliyordu. Ama çok çalışkan Apollon usulca güldü ve ona şöyle dedi: “Ey düzenbaz, hilekâr, kalbi kurnaz, öyle masum konuşuyorsun ki, bu gece birçok iyi korunaklı eve girip birden fazla zavallıyı çırılçıplak soyduğuna kesinlikle inanıyorum, eşyalarını gürültüsüzce evin her yerinde bir araya topluyorsun. Sürülere ve kalın tüylü koyunlara rastladığınızda ve ete özlem duyduğunuzda, dağ geçitlerinde birçok yalnız çobanın başına bela olacaksınız. Ama şimdi gel, eğer son ve en son uykunu uyumak istemiyorsan, beşiğinden çık, karanlık gecenin yoldaşı. Bundan sonra ölümsüz tanrılar arasında senin unvanın bu olacak, sürekli soyguncuların prensi olarak anılacaksın.”

[293] Böyle dedi Phoebus Apollon ve çocuğu alıp kucağına aldı. Ama o anda Argos’un güçlü katili planını yaptı ve Apollon onu elinde tutarken, bir alamet, ağır çalışan bir göbekli, kaba bir haberci gönderdi ve hemen ardından hapşırdı. Ve Apollon bunu duyunca, görkemli Hermes’i ellerinden yere düşürdü: sonra yoluna devam etmeye hevesli olmasına rağmen onun önüne oturdu ve Hermes’e alaycı bir şekilde konuştu: “Korkma, küçük kundak bebeği, Zeus ve Maia’nın oğlu. Bu alametler sayesinde güçlü sığırları birazdan bulacağım ve sen de yol göstereceksin.”

[304] Apollon böyle söyleyince, Kylleneli Hermes hızla ayağa fırladı, aceleyle yola koyuldu. Omuzlarına sardığı örtüyü iki eliyle kulaklarına kadar itti ve şöyle dedi: “Beni nereye götürüyorsun, Uzaktan Gelen Adam, bütün tanrıların en acelecisi? Sığırların yüzünden mi bu kadar kızgınsın ve beni rahatsız ediyorsun? Ah canım, keşke bütün öküzler yok olsa; çünkü ineklerinizi çalan ben değilim, bir başkasının da çaldığını görmedim – inekler neyse artık, bu konuda yalnızca bir haber duydum. Hayır, hakkını ver ve Kronos’un oğlu Zeus’un önünde al.”

[313] Böylece çoban Hermes ile Leto’nun görkemli oğlu, aralarındaki kavganın her bir noktasını inatla tartışmaya devam ettiler: Apollon, doğru konuşarak ((eksik)) … inekler yüzünden şanlı Hermes’i yakalamaya çalışmadı; ama o, Kylleneli, Gümüş Yay Tanrısı’nı hileler ve kurnazca sözlerle kandırmaya çalıştı. Kendisinin birçok kurnazlığı olmasına karşın, ötekinin de bir o kadar kurnaz olduğunu görünce, Zeus ile Leto’nun oğlu arkadan gelirken, kendisi önde, kumların üzerinde yürümeye başladı. Çok geçmeden Zeus’un bu sevimli çocukları, güzel kokulu Olimpos’un tepesine, babaları Kronos’un Oğlu’nun yanına geldiler; çünkü orada her ikisi için de yargı terazileri kurulmuştu. Karlı Olimpos’ta bir toplantı vardı ve yok olmayan ölümsüzler altın tahtlı Şafak saatinden sonra toplanıyordu.

[327] Sonra Hermes ve Gümüş Yaylı Apollon Zeus’un dizlerinin dibinde durdular: ve göklerde gürleyen Zeus görkemli oğluyla konuşup ona sordu: “Phoebus, bu büyük ganimeti, bir müjdeciye benzeyen yeni doğmuş bir çocuğu nereden getiriyorsun? Bu, tanrılar meclisinin önüne gelen ağır bir meseledir.”

[333] O zaman efendi, çok çalışan Apollon ona cevap verdi: “Ey babacığım, yalnız benim ganimete düşkün olduğumu söyleyerek beni suçlasan da, yakında saçma sapan bir hikâye duymayacaksın. İşte, uzun bir yolculuktan sonra Kyllene tepelerinde bulduğum bir çocuk, bir hırsız: Kendi payıma, ne tanrılar arasında ne de dünyanın her yerinde insanları gafil avlayan tüm insanlar arasında bu kadar atılgan birini görmedim. İneklerimi çayırlarından alıp götürdü ve akşam vakti onları kükreyen denizin kıyısına doğru sürerek Pylos’a doğru yola çıktı. Çifte izler vardı ve bunlar harikaydı, insanın hayret edeceği türdendi, zeki bir yaratığın marifetiydi; çünkü ineklere gelince, koyu renkli toz onların çiçekli çayıra doğru giden ayak izlerini muhafaza ediyor ve gösteriyordu; ama kendisi -şaşırtıcı yaratık- patikanın dışındaki kumlu zemini ne ayakları ne de elleri üzerinde geçti; ama başka bir araçla donanmış olarak yoluna devam etti -harikalar harikası! — Sanki ince meşe ağaçlarının üzerinde yürüyormuş gibi. Sığırları kumlu zeminde takip ederken, tüm izler tozda oldukça net görünüyordu; ama kumdaki uzun yolu bitirdiğinde, ineklerin ve kendisinin izleri sert zeminde takip edilemiyordu. Ölümlü bir adam, geniş alınlı inekleri doğruca Pylos’a doğru sürerken onu görmüş. Ve onları sessizce susturup, kurnazca dönüşler ve dolambaçlarla eve döner dönmez, karanlık bir gece kadar durgun, loş bir mağaranın kasvetindeki beşiğine uzanmış, öyle ki dikkatle bakan bir kartal bile onu göremezmiş. Yalan söylemeye hazırlanırken elleriyle gözlerini ovuşturdu ve hemen şöyle dedi: ‘Ben onları görmedim: Onları duymadım, kimse bana onlardan söz etmedi. Onları size anlatamam, anlatsam da ödül kazanamam.”

[365] Böyle konuştuktan sonra Phoebus Apollon oturdu. Ama Hermes cevap verdi ve bütün tanrıların efendisi olan Kronos’un oğlunu göstererek şöyle dedi “Zeus, babacığım, sana doğruyu söyleyeceğim; çünkü ben doğruyum ve yalan söyleyemem. Bugün güneş yeni doğarken, başıboş ineklerini aramak için evimize geldi. Yanında ne bir tanık ne de hırsızlığı gören kutsanmış tanrılardan birini getirdi, ama büyük bir şiddetle itiraf etmemi emretti ve beni Tartaros’a atmakla tehdit etti. Çünkü o görkemli gençliğin bol parıltısına sahipken, ben daha dün doğdum – onun da bildiği gibi – ne bir sığır çobanı gibiyim, ne de gürbüz bir adam. Anlattıklarıma inan (çünkü öz babam olduğunu iddia ediyorsun), onun ineklerini evime götürmedim -böylece refaha kavuşabilirim- ya da eşikten geçmedim: bunu gerçekten söylüyorum. Helios’a ve diğer tanrılara büyük saygı duyuyorum, seni seviyorum ve ondan korkuyorum. Suçlu olmadığımı sen de biliyorsun; bunun üzerine büyük bir yemin edeceğim: — Hayır! Tanrıların bu zengin katlı kapıları adına. Ve bir gün bu acımasız sorgulama için güçlü olduğu kadar onu cezalandıracağım; ama şimdi sen küçüğüne yardım et.”

[387] Argos’un Katili Kylleneli böyle konuşurken, yan gözle bakmaya devam etti ve kundak bezlerini kolunun üzerinde tutmaya devam etti – onları atmadı. Ama Zeus, kötü niyetli çocuğunun sığırlarla ilgili suçunu kurnazca inkâr ettiğini görünce kahkahalarla güldü. İkisine de aynı fikirde olmalarını ve sığırları aramalarını buyurdu ve Hermes’e yol göstererek, kötü niyetli olmadan, şimdi güçlü sığırları sakladığı yeri göstermesini söyledi. O zaman Kronos’un oğlu başını eğdi; ve iyi kalpli Hermes ona itaat etti; çünkü aegis’i elinde tutan Zeus’un iradesi ona kolayca üstün geldi.

[397] Sonra Zeus’un iki yüce çocuğu birlikte kumlu Pylos’a koştular, Alpheos geçidine vardılar, tarlalara ve geceleri hayvanların beslendiği yüksek çatılı ağıla geldiler. Hermes kayadaki mağaraya gidip güçlü sığırları dışarı çıkarmaya başladığında, Leto’nun oğlu bir kenara bakarken, kayanın üzerindeki sığır derilerini gördü. Ve hemen şanlı Hermes’e sordu: “Nasıl başardın, seni kurnaz haydut, senin gibi yeni doğmuş ve bebek olan iki ineğin derisini yüzmeyi? Kendi adıma, senin gücünden korkuyorum: Uzun süre büyümene gerek yok, Maia’nın oğlu Kylleneli!”

[409] Böyle diyen Apollon, Hermes’i sıkı bağlarla bağlamak için elleriyle güçlü sazlar büktü; ama bağlar onu tutmadı ve sazlar ondan uzağa düşüp tam da o yerde ayaklarının altındaki topraktan hemen büyümeye başladı. Ve birbirlerine dolanarak hızla büyüyüp hırsız Hermes’in iradesiyle tüm yaban hayvanlarını sardılar, öyle ki Apollon bakarken hayretler içinde kaldı.

[414] Sonra Argos’un güçlü katili, ateş saçan gözlerle sinsice yere baktı. . . gizlemek istercesine ((eksik)) . . . Uzak Atıcı katı olsa da, yüce Leto’nun oğlunu istediği gibi kolayca sakinleştirmişti. Liri sol koluna aldı ve her telini sırayla denemeye başladı, onun dokunuşuyla müthiş bir ses çıkıyordu. Ve Phoebus Apollon sevinçten güldü; çünkü muhteşem müziğin tatlı tınısı kalbine dokundu ve dinledikçe ruhunu usulca bir özlem kapladı. Sonra Maia’nın oğlu, lirini tatlı tatlı çalarak cesaretini topladı ve Phoebus Apollon’un solunda durdu; çok geçmeden, lirini coşkuyla çalarken, sesini yükseltip şarkı söyledi ve sesinden çıkan tını çok güzeldi. Ölümsüz tanrıların ve karanlık yeryüzünün öyküsünü, ilk başta nasıl ortaya çıktıklarını ve her birinin payını nasıl aldığını anlattı. Tanrılar arasında ilk olarak İlham Perilerinin annesi Mnemosyne’yi onurlandırdı şarkısında; çünkü Maia’nın oğlu onun soyundan geliyordu. Sonra Zeus’un iyi kalpli oğlu, ölümsüzlerin geri kalanını yaş sıralarına göre andı ve her birinin nasıl doğduğunu anlattı, lirini çalmaya devam ederken hepsinden sırayla söz etti.

[433] Ama Apollon yatıştırılamayacak bir özlemle tutuştu ve ağzını açıp Hermes’e kanatlı sözler söyledi: “Öküz avcısı, düzenbaz, işgüzar, şölenin yoldaşı, bu şarkın elli ineğe bedel ve inanıyorum ki yakında kavgamızı barışçıl bir şekilde çözeceğiz. Ama şimdi gel, söyle bana, Maia’nın becerikli oğlu: Bu harika şey doğduğundan beri seninle miydi, yoksa bir tanrı ya da ölümlü bir adam sana onu verdi mi – soylu bir armağan – ve sana göksel şarkıyı öğretti mi? Çünkü duyduğum bu yeni ses harika, yemin ederim ki Olimpos’ta yaşayan hiçbir insan ya da tanrı senden başkasını tanımadı, ey Maia’nın hırsız oğlu. Bu nasıl bir yetenek? Umutsuz kaygılar için ne tür bir şarkı? Nasıl bir şarkı bu? Çünkü burada seçebileceğin üç şey var: Neşe, aşk ve tatlı uyku. Dansları ve şarkının görkemli dünyasını seven Olimposlu İlham Perileri’nin bir takipçisi olsam da, flütlerin tınılı ilahileri ve büyüleyici heyecanı, genç erkeklerin eğlencelerinde sergilenen o hünerlerin hiçbirine şimdi buna duyduğum ilgiyi duymadım: Merakla doluyum, ey Zeus’un oğlu, tatlı çalışın karşısında. Ama şimdi, küçük olmana rağmen böylesine görkemli bir yeteneğe sahip olduğuna göre, otur sevgili çocuk ve büyüklerinin sözlerine saygı göster. Çünkü artık sen de annen de ölümsüz tanrılar arasında ün kazanacaksınız. Sana tam olarak şunu söyleyeceğim: Bu kızılcık odunu sayesinde seni ölümsüz tanrılar arasında ünlü ve talihli bir lider yapacağım, sana görkemli armağanlar vereceğim ve baştan sona kadar seni aldatmayacağım.”

[463] Bunun üzerine Hermes ona ustaca sözlerle karşılık verdi: “Beni dikkatle sorguluyorsun, ey Uzaktaki Adam; yine de sanatıma erişmeni kıskanmıyorum: bugün bunu öğreneceksin. Çünkü seninle hem düşüncede hem de sözde dost olmak istiyorum. Ölümsüz tanrılar arasında en önde oturduğun, ey Zeus’un oğlu, iyi ve güçlü olduğun için her şeyi yüreğinde çok iyi biliyorsun. Bilge Zeus seni her şeyin en doğrusu olarak seviyor ve sana görkemli armağanlar verdi. Derler ki Zeus’un ağzından hem tanrılara özgü onurları, ey Uzaktaki Adam, hem de Zeus’un kehanetlerini, hatta bütün buyruklarını öğrenmişsin. Ben de bütün bunlardan senin büyük bir servete sahip olduğunu öğrendim. İstediğin her şeyi öğrenmekte özgürsün; ama mademki gönlün lir çalmaya bu kadar düşkün, ilahi söyle, lir çal ve kendini neşeye ver, bunu benden bir armağan olarak kabul et ve dostum, bana şan ver. Elindeki bu berrak sesli arkadaşınla güzel şarkı söyle; çünkü sen doğru ve güzel söz söyleme konusunda yeteneklisin. Bundan böyle onu zengin şölenlere, güzel danslara ve görkemli eğlencelere güvenle getir, gece ve gündüz bir neşedir. Zekâ ve bilgelikle kim onu kurnazca öğrenmeye kalkışırsa, ona sesiyle zihni hoşnut eden her şeyi öğretir, tatlı alıştırmalarla kolayca çalınır, çünkü zahmetli angarya işlerden nefret eder; ama kim cehaletle onu şiddetle öğrenmeye kalkışırsa, ona sadece boş ve aptalca gevezelik eder. Ama siz istediğiniz her şeyi öğrenebilirsiniz. Öyleyse, sana bu lir’i vereceğim, Zeus’un şanlı oğlu, ben de kendi payıma yabanıl hayvanları tepelerdeki otlaklarda ve atları besleyen ovalarda otlatacağım: böylece boğaların güttüğü inekler hem erkek hem de dişi olarak bol bol yavrulayacaklar. Artık pazarlıkçı olmana rağmen öfkelenmene gerek yok.”

[496] Hermes bunları söyledikten sonra lirini uzattı; Phoebus Apollon onu aldı ve parlayan kırbacını hemen Hermes’in eline verip onu sürülerin bekçisi ilan etti. Maia’nın oğlu kırbacı sevinçle aldı, Leto’nun görkemli oğlu, çok çalışan Apollon, liri sol koluna aldı ve her telini denedi. Tanrının dokunmasıyla muhteşem bir ses çıkarırken, o da tatlı tatlı şarkı söyledi.

[503] Sonra ikisi, Zeus’un yüce oğulları, inekleri kutsal çayıra doğru döndürdüler, ama kendileri de lirden zevk alarak karlı Olimpos’a geri döndüler. O zaman bilge Zeus sevindi ve ikisini de arkadaş yaptı. Hermes de Leto’nun oğlunu sürekli sevdi, şimdi olduğu gibi, lirini armağan olarak kolunda taşıyan ve onu ustalıkla çalan Uzak Atıcı’ya verdiğinde olduğu gibi. Ama Hermes kendisi için başka bir kurnazlık sanatı buldu ve sesi uzaklardan duyulan kavalları kendisi yaptı.

[513] Sonra Leto’nun oğlu Hermes’e dedi ki: “Maia’nın oğlu, rehber ve kurnaz olan, korkarım lirimi ve eğri yayımı benden çalabilirsin; çünkü verimli yeryüzünde insanlar arasında takas işleri yürütmek için Zeus’tan bir görevin var. Şimdi bana tanrıların büyük yeminini edersen, ya başını sallayarak ya da Styx’in güçlü suyuyla, kalbimi memnun edip rahatlatacak her şeyi yaparsın.”

[521] Bunun üzerine Maia’nın oğlu başını salladı ve Uzak Atıcı’nın sahip olduğu hiçbir şeyi çalmayacağına ve onun güçlü evine asla yaklaşmayacağına söz verdi; Leto’nun oğlu Apollon ise Hermes’in dostu ve arkadaşı olacağına, ölümsüzler arasında ne Zeus’tan türemiş bir tanrıyı ne de bir insanı Hermes’ten daha çok sevmeyeceğine yemin etti: Baba da bunu onaylamak için bir kartal gönderdi. Ve Apollon da yemin etti: ” Doğrusu kalbimin güvendiği ve saygı duyduğu seni sadece ölümsüzler ve herkes için bir alamet yapacağım. Dahası, sana görkemli bir zenginlik ve servet asası vereceğim: altından, üç dallı ve Zeus’un sözleriyle bildiğimi iddia ettiğim iyi sözler ya da eylemler gibi her görevi yerine getirerek seni koruyacaktır. Ama sorduğun söz söylemeye gelince, soylu, cennet doğumlu çocuk, bunu öğrenmek ne senin için ne de ölümsüz tanrılardan herhangi biri için yasal değildir: bunu yalnızca Zeus’un aklı bilir. Zeus’un bilge yürekli öğütlerini benden başka ebedi tanrıların bilmeyeceğine ant içtim ve güçlü bir yemin ettim. Ve sen, kardeşim, altın asanın taşıyıcısı, Zeus’u gören herkesin niyetlendiği hükümleri bana söyletme. İnsanlara gelince, birine zarar vereceğim, ötekine yarar sağlayacağım, kötü insanların kabilelerini fena halde şaşırtacağım. Kim alametli kuşların çağrısı ve uçuşuyla gelirse, o adam benim sesimle avantajlı olacak ve onu aldatmayacağım. Ama kim boş boş öten kuşlara güvenir ve benim isteğimin aksine kehanet sanatıma başvurmaya ve ebedi tanrılardan daha fazlasını anlamaya çalışırsa, onun boş bir yolculuğa çıkacağını bildiririm; yine de hediyelerini alırım.

[550] “Ama sana başka bir şey daha söyleyeceğim, yüce Maia’nın ve tanrıların şans getiren dehasını elinde tutan Zeus’un oğlu. Bazı kutsal kişiler vardır, kız kardeşler doğmuş, kanatlarla donatılmış üç bakire: başlarına beyaz un serpilmiştir ve Parnassos’un eteklerinde yaşarlar. Bunlar benim dışımda kehanet öğretmenleridir, babam önem vermese de henüz bir çocukken sürüleri takip ederek uyguladığım sanat. Evlerinden bir oraya, bir buraya uçarlar, bal peteğiyle beslenirler ve her şeyin gerçekleşmesini sağlarlar. Sarı bal yiyerek esinlendiklerinde, doğruyu söylemeye isteklidirler; ama tanrıların tatlı yiyeceğinden yoksun bırakılırlarsa, o zaman yalan konuşurlar, bir oraya bir buraya uçarlar. Öyleyse bunları sana veriyorum; onları sıkı sıkıya araştır ve kalbini memnun et: ve eğer herhangi bir ölümlüye bunu yapmayı öğretirsen, cevabını sıklıkla dinleyecektir – eğer iyi talihi varsa. Al bunları Maia’nın oğlu ve yabani gezginlere, boynuzlu öküzlere, atlara ve sabırlı katırlara bak.”

[568] Böyle konuştu. Ve gökten baba Zeus’un kendisi onun sözlerini onayladı ve görkemli Hermes’in tüm uğursuz kuşların, sert bakışlı aslanların, pırıl pırıl dişleri olan yaban domuzlarının, köpeklerin, geniş yeryüzünün beslediği tüm sürülerin ve tüm koyunların efendisi olmasını buyurdu; ayrıca sadece onun Hades’e atanmış elçi olmasını, hiçbir hediye almasa da ona hiçbir ödül vermemesini buyurdu.

[574] Böylece efendi Apollon, Maia’nın Oğlu’na her türlü dostlukla şefkatini gösterdi: ve Kronos’un Oğlu ona ayrıca lütufta bulundu. Bütün ölümlülerle ve ölümsüzlerle arkadaşlık eder; az da olsa kazanç sağlar, ama karanlık gece boyunca sürekli olarak ölümlü insanların kabilelerini kandırır.

[579] Elveda Zeus’un ve Maia’nın oğlu; ama seni ve başka bir şarkıyı da hatırlayacağım.